مروری بر روش های تعیین موقعیت ماهواره ها

با گسترش تکنولوژی در کاوش های فضایی و پیشرفت روز افزون کشورها در ارسال محصولات خود به فضا، نیاز به کسب اطلاعات از موقعیت و وضعیت اجرام فضایی مانند ماهواره های مصنوعی و باقیمانده های فضایی در اطراف زمین توسط آژانس های هوایی بیش از پیش مورد اهمیت قرار گرفته است. تعیین موقعیت و وضعیت ماهواره های مختلف نیازمند داشتن اطلاعات کافی از فیزیک حرکت و پارامترهای مختلف موثر در حرکت آنها می باشد. از آنجایی که فیزیک زمین و اتمسفر آن به اندازه کافی شناخته شده نیست، امکان تعیین مدار ماهواره ها صرفا به کمک مدل های موجود امکان پذیر نمی باشد. لذا برای تعیین دقیق تر مدار ماهواره های غیر نظامی و برنامه ریزی دقیق تر برای زمان های گذر آنها و تعیین مدار و زمان های گذر ماهواره های نظامی، باید مشاهدات مستقیم به ماهواره ها انجام گیرد. تاکنون روش های مختلفی برای ردیابی ماهواره ها ارائه شده است. در این گزارش، سه روش متداول در ردیابی ماهواره ها مورد بررسی قرار گرفته است که عبارتند از: تکنولوژی فاصله یابی لیزری، تکنولوژی ردیابی رادار و تکنولوژی ردیابی اپتیکی. بعد از معرفی ساختار و اصول پایه در هر روش، بخشی از خصوصیات نمونه های اجرا شده در سطح جهان ارائه شده است. با توجه به نتایج حاصل از بررسی هریک از این روش ها، ردیابی ماهواره ها با سیستم های اپتیکی دارای توجیه اقتصادی بیشتر و انعطاف پذیری بالاتری در برابر شرایط محیطی است و با توجه به امکان پذیر بودن انجام مشاهدات تصویربرداری با هزینه کمتر و با دقت بالاتر، این روش به منظور ردیابی و تعیین موقعیت ماهواره ها نسبت به دو روش دیگر دارای ارجحیت خواهد بود.